Kościół pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego w Bukowinie Tatrzańskiej.

Ukończony w 1887 roku kościół jest dziełem jednego człowieka. Przez kilkanaście lat budował go góral z Bukowiny Jędrzej Kramarz. Ten budowniczy - samouk - był zarazem architektem i wykonawcą: sam sporządził plany, wyrabiał cegły, był murarzem, cieślą, kowalem. Sam w końcu wyrzeźbił zdobiące wnętrze figury świętych i wykonał ołtarze. Figury można dziś oglądać przy wejściu do kościoła.
 

Kościół w Białce Tatrzańskiej.

Drewniany kościół w Białce Tatrzańskiej wybudowany został około roku 1700 przez Jędrzeja Topora i Jana Chlipalskiego. Wybudowano go "na zrąb", ustawiono w kierunku wschód- zachód. Dach pokryto gontem. Wieża posiada nadwieszaną izbicę i ostrosłupowy hełm. Wyposażenie jest barokowe i barokowo-klasycystyczne. Kościół okolony jest murowanym ogrodzeniem, w który zachowały się bramy z XVIII i XIX wieku. Całość ocieniają lipy - zabytki przyrody. Latach 20 XX wieku, wykonano w prace renowacyjne i konserwatorskie. Dziś we wnętrzu zgromadzony jest niewielki zbiór narzędzi rolniczych i dawnych przedmiotów gospodarczych.
 

Kościół pod wezwaniem Św. Sebastiana w Jurgowie

Pochodzi z XVII wieku. Zbudowany z drewna, na "zrąb", orientowany w kierunku wschód - zachód, stoi wewnątrz murowanego ogrodzenia z bramką z przełomu XVIII i XIX wieku. Ściany obite są gontami. Na dachu, również krytym gontami, znajduje się wieżyczka na sygnaturkę z baniastym hełmem. Wolnostojącą murowaną dzwonnicę postawiono w 1811 roku. Zawieszone w niej dzwony datowane są na 1699 i 1785.

W kościele podziwiać można słynną XVIII drewnianą rzeźbę przedstawiającą diabła pokonanego przez Michała Archanioła. Kościół w Białce Tatrzańskiej.
 

Zabytkowa "Zagroda Sołtysów w Jurgowie"

Jest przykładem ubogiego gospodarstwa spiskiego z przełomu wieków. Pomieszczenia zagrody umieszczone są w amfiladzie. Wejście do budynku, umieszczone z boku, prowadzi do sieni, w której przechowywane były narzędzia gospodarskie. Z sieni drzwi wiodą do kuchni ("izbecki") z piecem, półkami, ławami i tym podobnym sprzętem. Z kuchni przechodzi się do "izby" posiadającej piec i ławy, łóżka oraz stół, który był głównym meblem pomieszczenia. Z "izby" przechodzi się do komory gdzie przechowywano ubrania i żywność. Okna wszystkich pomieszczeń skierowane są na wschód, jedynie "izba" posiada dodatkowe okno na zachód umożliwiające obserwację obejścia.

Zbudowana w 1861 roku zagroda jest filią Muzeum Tatrzańskiego.
Filia czynna jest od środy do niedzieli w godzinach 10- 14.
 

Zagroda Korkoszów w Czarnej Górze

Prezentuje budownictwo i kulturę ludową Spisza. Układ zabudowań jest przykładem rozwoju spiskiej zagrody: od prostej, składającej się z dwóch zabudowań (chałupa i stajnia) w końcu XIX wieku, do wielo budynkowej ukończonej w okresie międzywojennym. Zagrodę zaczął stawiać Alojzy Chyżny. Za pieniądze zarobione w Ameryce do chałupy dobudował okazałą "Wielką izbę" z komorą. Dalszą rozbudowę prowadził jego zięć Sebastian Korkosz i córka Elżbieta. Wtedy stanęła kamienna stajnia, wozownia i chlew. W dawnej stajni umieszczono pierwszy we wsi kierat. Ostania rozbudowa miała miejsce w latach czterdziestych - wówczas postawiono izbę zwaną "letnią" lub "pańską" z osobnym wejściem przez ganek.
W latach pięćdziesiątych rodzina Korkoszów przeniosła się na stałe do Słowacji. W roku 1980 potomkowie Sebastiana Korkosza przekazali zagrodę na rzecz Skarbu Państwa z życzeniem, aby powstało tu muzeum spiskie. Po przeprowadzeniu remontu konserwatorskiego Muzeum Tatrzańskie zorganizowało we wnętrzu budynku ekspozycję etnograficzną, obrazującą bogate gospodarstwo spiskie.

Zagroda Korkoszów jest filią Muzeum Tatrzańskiego.
Filia czynna jest od środy do niedzieli w godzinach 10 - 14.